Εποχή τρύγου, εποχή πετιμεζιού

Το πετιμέζι ήταν κάποτε η γλυκιά νοστιμιά για μικρούς και μεγάλους. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία το θυμούνται καλύτερα, το νοσταλγούν και ίσως το ψάχνουν. Σήμερα εξακολουθεί να παραμένει το ίδιο νόστιμο και μπορεί να μας δώσει χίλιες ιδέες που κάνουν τον ουρανίσκο να αγαλλιάζει.

Τέλη Αυγούστου ή μέσα Σεπτέμβρη, μετά το τέλος του τρύγου, είναι εποχή ευλογημένη, όχι μόνο για τους λάτρεις του κρασιού αλλά και για όσους αγαπούν τα γλυκά! Γιατί ο μούστος, εκτός από κρασί δίνει και γλυκά, παραδοσιακά και αγαπημένα, καθώς και μια άλλη ξεχωριστή πρώτη ύλη, το πετιμέζι, που δεν είναι άλλο από φρέσκο μούστο (χυμό σταφυλιών) που βράζει μέχρι να γίνει ένα αραιό σιρόπι. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι θέλει τέχνη για να πετύχεις σωστό πετιμέζι. Για την ακρίβεια, απαιτεί μια γνώση που πήγαινε από γενιά σε γενιά και φαίνεται ότι κάπου χάθηκε στην πορεία των χρόνων. Γιατί μέχρι την δεκαετία του ΄50, ειδικά για τις αγροτικές περιοχές, δεν ήταν απλά μια οικογενειακή λιχουδιά, αλλά ένα εξαιρετικό υποκατάστατο της ακριβής-τότε-ζάχαρης. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, το χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο για τα κρυολογήματα. Για την ακρίβεια έφτιαχναν ζεστό σιρόπι βράζοντας κρασί με μια κουταλιά πετιμέζι. 

Παραδοσιακά, οι παλιές μαμάδες το έβαζαν πάνω σε τηγανίτες, λουκουμάδες, γιαούρτι, έφτιαχναν μουστοκούλουρα και μουσταλευριές(με αραιωμένο πετιμέζι) ενώ αποτελούσε τη νούμερο ένα δυναμωτική τροφή για παιδιά, σε χωριάτικο ψωμί.